Page 41 - IFM_201306_vA 150 dpi

Inżynier i Fizyk Medyczny 6/2013 vol. 2 321
kardiologia / cardiology artykuł naukowy / scientific paper
Rys. 2. Cewnik z balonikiem do rozszerzania naczyń
Rys. 3. Ilustracja techniki koronaroplastyki
Rys. 4. Stent naczyniowy przed zamontowaniem (górna część rysunku) i po zamon-
towaniu na powierzchni balonika (dolna część rysunku). Balonik został pokazany po
jego rozprężeniu.
o średnicy 9 F, który przesuwany jest do aorty wstępującej, a na-
stępnie do ujścia odpowiedniej tętnicy wieńcowej (Rys. 3).
Po wykonaniu wstępnej koronarografii, przez kanał prowa-
dzącego cewnika, wprowadzany jest cewnik do koronaroplastyki
z balonikiem z PCV w kształcie walca o długości 12 do 20 mm, po-
zycjonowanym w miejscu zwężenia. Rozszerzanie tętnicy i znisz-
czenie zmian miażdżycowych następuje po wypełnieniu balonika
płynem do ciśnienia 400-1000 kPa w okresie około 5 s, za pomocą
specjalnej, automatycznie regulowanej pompy. Poza danymi ob-
razowymi, dobrym obiektywnym wskaźnikiem skuteczności za-
biegu jest zlikwidowanie lub zmniejszenie różnicy ciśnień między
kanałem dystalnym i proksymalnym cewnika. Bardzo podobne
zabiegi prowadzi się w celu przezskórnego śródnaczyniowego
rozszerzania tętnicy nerkowej (angioplastyka nerkowa).
Wszczepianie stentów naczyniowych
W przypadkach, gdy trudno osiągnąć skuteczne rozszerze-
nie tętnicy wieńcowej czy nerkowej na drodze wyżej opisanej
klasycznej koronaroplastyki, angioplastyki nerkowej lub gdy
dochodzi do rozwarstwienia rozszerzonej tętnicy, stosuje się
procedurę interwencyjną polegającą na zakładaniu, a ściślej na
wszczepianiu w miejscu zwężenia tętnicy specjalnej konstrukcji
podtrzymującej światło naczynia o kształcie zbliżonym do sprę-
żynki (ekranu) zwanej stentem (Rys. 4).
Zabieg ten jest podobny do koronaroplastyki, z tym że
w cewniku z balonikiem, na powierzchni balonika znajduje się
ściśle zwinięty stent wszczepiany do tętnicy w miejscu zwęże-
nia, w czasie rozszerzania balonika. Zabiegi te, ze względu na
stosunkowo wysokie ceny stentów ograniczane są do przypad-
ków powikłanych, jednak istnieje tendencja, aby w przyszłości
włączyć tę ważną procedurę do każdej koronaroplastyki, co
zmniejszy liczbę powikłań i uprości procedurę.
Elektroablacja
Coraz częściej stosowanym ważnym zabiegiem interwencyj-
nym jest elektroablacja wybranych tkanek serca, w celu prze-
rwania nieprawidłowej drogi przewodzenia przedsionkowo-
-komorowego, za pomocą cewnika z elektrodami i przy użyciu
specjalnego aparatu do elektrotermii wytwarzającego prze-
biegi elektryczne o częstotliwości radiowej. Umiejscowienie
cewnika ma tu zasadnicze znaczenie i dla ustalenia i identyfi-
kacji właściwego miejsca, oprócz obrazowania (najczęściej ren-
tgenowskiego), konieczne jest w tym przypadku badanie elek-
trofizjologiczne serca, polegające na rejestrowaniu i analizie
elektrogramów wewnątrzsercowych. Właściwą pozycję elek-
trody w pobliżu pęczka przedsionkowo-komorowego określa
się na podstawie maksymalnej amplitudy elektrogramu tego
pęczka. Do elektrody doprowadzona jest energia elektryczna
z aparatu do elektrotermii.
Inne zabiegi
Do innych, rzadziej stosowanych, ale upowszechnionych w skali
światowej zabiegów kardiologii interwencyjnej, należą:
• Zamykanie przetrwałego przewodu tętniczego metodą
przezskórnego nakłucia lewej tętnicy i prawej żyły udowej. Od
strony tętniczej w odpowiednim cewniku wprowadza się pro-
wadnik, który stanowiąc szynę dla specjalnego korka, umiej-
scawianego w przewodzie tętniczym, sam przesuwany jest
z aorty do pnia płucnego, skąd za pomocą specjalnego lassa
wyprowadzany jest przez prawą żyłę udową. Pozostawiony
gąbczasty korek w ciągu kilkumiesięcy zostaje zastąpiony wła-
sną tkanką łączną, zapewniając trwałe zamknięcie przewodu.
• Zamknięcie ubytku przegrody międzyprzedsionkowej
za pomocą cewnika z dwoma zwiniętymi dakronowymi ma-
łymi „parasolami” wprowadzanymi przez otwór (ubytek)
międzyprzedsionkowy do lewego przedsionka, gdzie otwie-
ra się parasol zewnętrzny, a następnie po wycofaniu cew-
nika, drugi parasol wewnętrzny już w prawym przedsionku,
szczelnie zamykając otwór międzyprzedsionkowy.