Klasyczne zdjęcie rentgenowskie ze względu na niski koszt, dostępność i szybkość wykonania jest podstawą diagnostyki obrazowej. Współcześnie wyzwaniem w rentgenodiagnostyce jest zachowanie kompromisu pomiędzy jakością obrazu a niską dawką promieniowania otrzymywaną przez pacjenta. W realizacji świadczeń zdrowotnych z użyciem promieniowania rentgenowskiego ważne jest, aby racjonalnie korzystać z dostępnych metod i środków, które realnie przekładają się na wartość diagnostyczną radiogramu. W artykule przedstawiono funkcje i zakres stosowania filtrów kompensacyjnych podczas wykonywania radiogramów obszarów ludzkiego ciała. Filtry kompensacyjne Idea stosowania filtrów kompensacyjnych związana jest ze zmianą przestrzennego rozkładu wiązki promieniowania X oraz eliminacją z niej kwantów o niskiej energii, które uległyby pochłonięciu przez tkanki obszaru ciała poddawanego diagnostyce rentgenowskiej. Filtr kompensacyjny (FK), nazywany również wyrównującym (FW), stanowi absorber (materiał pochłaniający) wiązki pierwotnej promieniowania rentgenowskiego. Najczęściej stosowanym materiałem do produkcji filtrów jest miedź, aluminium oraz akryl. W roli absorbera można również użyć worka z solą fizjologiczną. Właściwe stosowanie filtracji dodatkowej to obniżenie dawki promieniowania, na którą narażony jest pacjent (dawka wejściowa – w punkcie przecięcia osi wiązki ze skórą pacjenta) – w zależności od rodzaju badania, nawet o około 50%, przy znacznej poprawie wizualizacji badanych struktur [1-8].
Cały artykuł dostępny w wersji elektronicznej Flippingbook – Inżynier i Fizyk Medyczny 2/2014: www.inzynier-medyczny.pl
Ewa Pasieka (1), Magdalena Czerżyńska (2), Justyna Welk (2), Urszula Łebkowska (1)
1
Zakład Radiologii, Uniwersytet Medyczny w Białymstoku, ul. M. Skłodowskiej-Curie 24a, 15-276 Białystok, tel. +48 604 175 155,
e-mail: ewapass@poczta.onet.pl
2
Kierunek Elektroradiologia, Wydział Nauk o Zdrowiu, Uniwersytet Medyczny w Białymstoku, ul. J. Kilińskiego 1, 15-089 Białystok